“Ο χορός είναι έκφραση, επικοινωνία, συναίσθημα και μια κατάσταση μοναδική , η οποία δε μπορεί να συγκριθεί με κάτι άλλο. Έρευνες και αξιολογήσεις για τα οφέλη του χορού στην πνευματική, ψυχική και σωματική υγεία είναι πολυάριθμες και σωστά αποτυπωμένες.  Ως δασκάλα χορού για 9 χρόνια τώρα, έχω δει παιδιά να ξεκινάνε τα μαθήματα χορού με “φόβο”, να μην πιστεύουν στον εαυτό τους και στις δυνατότητες τους, να μην έχουν ιδέα για το τι μπορούν να καταφέρουν, να τα παρατάνε εύκολα και να κουβαλάνε άγχος και ανασφάλειες. Όμως τα ίδια αυτά παιδιά τα είδα να ωριμάζουν και να εξελίσσονται σε χαρακτήρες με δύναμη, πίστη, αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση, να αντιμετωπίζουν τα συναισθήματα τους και να τα εκφράζουν. Μέσα από την σκληρή προσπάθεια για την κατάκτηση των στόχων κάθε φορά, βλέπουν τα όριά τους και μαθαίνουν να τα υπερβαίνουν. Γίνονται εύστροφοι, συγκεντρωμένοι και πειθαρχημένοι άνθρωποι. Η κοινωνικοποίηση και η συνεργασία με άτομα που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα και κυρίως την αγάπη για τον χορό, οδηγούν σε δυνατές φιλίες. Τέλος, έχω δει γονείς που αντιμετώπιζαν το χορό ως μια απλή δραστηριότητα για το παιδί τους, τελικά να γίνονται οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του χορού. ”
Ελίζα Γκιλιοπούλου

    “Συχνά με ρωτάνε για ποιο λόγο χορεύω και τι βρίσκω τόσο ξεχωριστό στο χορό. Μου είναι πολύ εύκολο να εντοπίσω την απάντηση και ταυτόχρονα πολύ δύσκολο να περιγράψω με λέξεις όλα αυτά που είναι ο χορός. Δε θα ήταν υπερβολή να πω πως δεν υπάρχει μέρα που να μην χορέψω. Και δεν εννοώ το να βρεθώ σε μία αίθουσα χορού. Καθημερινά, ο χορός είναι μέσα μου και μπορώ να τον εντοπίσω παντού. Είναι μία εμπειρία. Ένα αέναο ταξίδι αναζήτησης της καλύτερης εκδοχής του εαυτού μας. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός ή μεγάλος ξεκινάς αυτό το ταξίδι γιατί πάντα έχεις να κερδίσεις τόσα πολλά μέσα από αυτό. Ο βιωματικός χαρακτήρας των μαθημάτων χορού δε σε αφήνουν να τον δεις απλά σαν μία δραστηριότητα ή σαν ένα hobby στο οποίο αφιερώνεις λίγη ώρα από την εβδομάδα σου. Ο χορός μπαίνει μέσα σου σαν ένας μικρός σπόρος και γρήγορα ριζώνει τόσο γερά που γίνεται κομμάτι του κόσμου σου. Η πραγματική αγάπη δεν χωράει εξηγήσεις. Δεν γνωρίζει πρόγραμμα , υποχρεώσεις και «πρέπει». Γνωρίζει μόνο «θέλω». Ας κάνουμε τα «θέλω» μας προτεραιότητα. Ας κάνουμε τα συναισθήματά μας κριτήριο για τις επιλογές μας. Εκεί κρύβεται η πραγματική ευτυχία!”
Δώρα Μελά

“- Που θα πάμε μετά;
-Δε μπορώ έχω μπαλέτο.
Πόσο χαιρόμουν που δεν μπορούσα να ακολουθήσω την παρέα κ πόσο χαιρόμουν που είχα πρόβα! -Δεν ξέρουν σκεφτόμουν μέσα μου, δε ξέρουν πόσο τυχερή είμαι!
Περπατούσα σχεδόν στις μύτες με το σακίδιο στην πλάτη να φτάσω στη σχολή μου, να πάω στο ραντεβού μου. Αλήθεια..πόσες φορές την εβδομάδα έχεις ραντεβού με τον εαυτό σου; Είναι η πιο σημαντική συνάντηση καθώς συγκεντρώνεις το μυαλό σου ενώ ταυτόχρονα το αδειάζεις από περιττές σκέψεις, εναρμονίζεις τα μέλη του σώματος σου, γνωρίζεις το σώμα σου, προσπαθείς να εξελιχθείς, γεύεσαι το αποτέλεσμα, απολαμβάνεις τη μουσική, αγγίζεις την μπάρα, σε αγκαλιάζει το σανίδι, λιώνεις από χαρά, αισθάνεσαι γεμάτος, δίνεις χώρο στα συναισθήματα σου, να τα αισθανθείς, να τα εκφράσεις. Είναι ραντεβού με την ψυχή κ το σώμα μαζί. Αν δεν συναντάς και φροντίζεις τακτικά τον εαυτό σου πως θα ανταποκριθείς στην καθημερινότητα που λέγεται ζωή; Πόσες απαιτήσεις τελικά έχουμε από τα παιδιά μας; Πως τους δίνουμε χώρο να αναπνεύσουν; Με κάνει χαρούμενη να ακούω στο σήμερα τους χορευτές μας να απαντούν: ‘δε μπορώ, έχω χορό ’ γιατί εκείνοι γνωρίζουν κ γνωρίζουν καλά. Ακολούθησε το παιδί που το έχει ανακαλύψει κ πίστεψε πως ο χορός του είναι η προτεραιότητα του. Το ραντεβού με τον εαυτό του προέχει..

 Με ανεξάντλητη αγάπη για την τέχνη που ακολουθώ, ραντεβού στις αίθουσες ”
Αλεξία Καλαΐτζή

    Συμβαίνει τελικά με το χορό κάτι αξιοπερίεργο. Πρόκειται για μια δραστηριότητα που βιώνεται σαν μοναδική εμπειρία, ένα προσωπικό ταξίδι ιδιαίτερο για το άτομο. Ταυτόχρονα όμως πρόκειται και για μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας, ένα μοίρασμα.
    Ανεξάρτητα λοιπόν, από το αν έχουμε ή όχι βλέψεις να γίνει το παιδί μας χορευτής έχει νόημα να δημιουργήσουμε το χώρο στην καθημερινότητα τόσο τη δική του όσο και τη δική μας να γευτεί τη νοστιμιά της τέχνης του χορού. Και εάν περιμένουμε στο πρώτο του μάθημα έξω από την αίθουσα ίσως στο τέλος το δούμε να περπατάει βγαίνοντας στις μύτες, με το σπιρτόζικο βλέμμα του, υπερήφανο για όσα κατάφερε. Ίσως το δούμε στο σπίτι να στρίβει και να χοροπηδάει, να προσπαθεί να τελειοποιήσει κάποια κίνηση που έμαθε στην τάξη. Και ίσως στο τέλος να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε ένα παιδί που βαδίζει σ’ ένα δρόμο γεμάτο από στιγμές χαράς, δημιουργικότητας, με επιμονή, πειθαρχία και ευαισθησία. Ο χορός θα έχει βάλει το λιθαράκι του  στο δρόμο αυτό.