Αγαπητή ομάδα, μέλη των σχολών μας ή και όσοι μας διαβάζετε,
θα ήθελα να κλείσω τα μάτια για λίγα λεπτά.. να πατήσω τον κωδικό και να εισχωρήσω στις κόκκινες πόρτες μας, να μπω στις φωλιές μας, να καμαρώσω τα όνειρα μας και να γεμίσω με τα χαμόγελα σας.
Τα ροζ και μπλε κορμάκια να ντύνουν τις αίθουσες και ο κοινός μας στόχος να γεμίζει και πάλι τις καρδιές μας. Μέσα σε μια στιγμή άλλαξαν όλα. Τελικά είναι εφικτό μέσα σε μια στιγμή να αλλάξουν όλα. Θα το θυμάμαι στο μέλλον πως σε μια μέρα άλλαξε η ζωή μας και κάθε φορά που θα συναντώ δυσκολίες κάτι θα με σταματά και θα μου λέει: Τι λες; Θυμάσαι τότε;

‘Θυμάσαι τότε’ θα ονομάσω αυτή την περίοδο της ζωής μας. Την βάζω ήδη σε παρελθόν μήπως και παλαιώσει μια ώρα αρχύτερα. Συντονιστείτε και εσείς με το ‘Θυμάσαι τότε’ να είμαστε πολλοί και ενωμένοι στην ευχή μας. Λοιπόν δε θα μιλήσω για τα διαδικαστικά των σχολών, για την παράσταση και όσα project είχαμε μπροστά μας μιας και πραγματικά δεν έχω ιδέα πως θα εξελιχθεί όλο αυτό. Μαζί το ζούμε, μαζί το παρακολουθούμε. Όταν όμως ανοίξουν ξανά οι κόκκινες πόρτες δε μας φοβάμαι καθόλου, θα το στήσουμε ξανά και θα
προγραμματιστούμε σαν να μην υπάρχει αύριο, μας διακατέχει άλλωστε αυτό το σύνδρομο.

Θα μιλήσω για τις επιλογές που έχουμε τώρα στο σήμερα με την ευχή του αύριο. Έχουμε την επιλογή να κυλήσουμε στο σκοτάδι και έχουμε την επιλογή να μείνουμε στο Φως. Αν διαλέγεις το 2ο τότε κάθε μέρα δημιούργησε μια ιδέα – 💡γκλιν ! Να ανάβει καμπανάκι στη σκέψη σου και κατέγραψε την, ιδέα για εσένα, για τα όνειρά σου, για την ανθρωπότητα, για το σπίτι σου, για τους φίλους σου ιδέα, ιδέα, ιδέα. Ιδέα=σύλληψη/ δημιουργία.
Δημιούργησε λοιπόν κάτι και συντονίσου με τη δημιουργία και όχι με την καταστροφή. Γέμισε το τετράδιο σου ιδέες και όταν το ‘Θυμάσαι τότε’ έρθει στο τέλος του θα ανοίξεις αυτό το τετράδιο και θα σε περιμένουν μια σειρά από όνειρα, τα δικά σου όνειρα. Όταν βρεθούμε θα μοιραστούμε τις ιδέες μας και αν είναι κοινές θα τις χτίσουμε παρέα, αν πάλι όχι θα τις ανταλλάξουμε όπως μοιραζόμαστε τα νέα μας μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Μέχρι να είμαστε και πάλι μαζί η σελίδα των σχολών μας θα προσανατολιστεί στην μεταξύ μας επαφή και επικοινωνία ώστε να γεμίσουμε έστω και εικονικά τον ξαφνικό αποχωρισμό μας. Όποιος μαθητής μας ή γονιός θέλει να επικοινωνήσει με τους δασκάλους των σχολών ή με οποιοδήποτε μέλος της ομάδας μας μπορεί να μας γράφει στο ✉️ info@indancestrial.gr, το email θα φτάνει στο άτομο που θέλετε και η απάντηση θα έρχεται μέσω της σχολής στο δικό σας mail. Ελάτε να επικοινωνήσουμε, ελάτε να μοιραστούμε αυτό που βιώνουμε, είμαστε εδώ εμείς για εσάς και εσείς για εμάς.
Γράψτε μαζί με τα παιδιά σας τη σκέψη σας και εκφράστε αυτό που υπάρχει μέσα σας όπως σας γράφω και εγώ τώρα,δε το συνηθίζω είναι η αλήθεια, αλλά για όλους και όλα υπάρχει η 1η φορά. Ακόμη, όσο διανύουμε το ‘Θυμάσαι τότε’ θα σας αναρτούμε διάφορα σχετικά με το χορό μας, βίντεο και φωτο των δασκάλων μας και της ομάδας μας με τις ιδέες μας, με χορευτικά tips ή ακόμη και τα νέα μας!
Είναι σημαντικό να μοιράζεις την αγάπη, τη χρειαζόμαστε όλοι, είναι η
τροφή της καρδιάς μας. Μείνετε συντονισμένοι μαζί μας και υπόσχομαι πως από τη σελίδα μας δε θα αισθανθείτε φόβο, πανικό παρά μόνο ελπίδα, αγάπη, όνειρα και μέλλον.

΄Θυμάσαι τότε’ ; Πιάσε τετράδιο και σύντομα θα έχεις νέα μας. Περιμένουμε και τα δικά σου!

Με αγάπη ❤️

Αλεξία Καλαϊτζή

Νο.1- από την Ελίζα Γκιλιοπούλου
« Αγαπητό μου ημερολόγιο…
Γειααα σας!
Είμαι η Ελίζα και χαιρετώ την οικογένεια Indancestrial.
Ναι, μου λείπετε!!!
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας το εξής από το ημερολόγιο μου. Ναι, αυτές τις μέρες θυμήθηκα πόσο αγαπούσα να γράφω ημερολόγιο και το είχα παρατήσει για καιρό! Να’ μαι πάλι! Αφού ζήτησα συγνώμη από το ημερολόγιο μου που είχα τόσο καιρό να του πω τα νέα μου, του γράφω: Ακολουθώντας όλες τις οδηγίες που απαιτούνται για την προφύλαξη όλων μας και μένοντας λοιπόν και εγώ στο σπίτι, άρχισα να παρατηρώ περισσότερο τα πράγματα μέσα και έξω από αυτό.
Χθες 15/3, Κυριακή μια γεμάτη μέρα με βροχή, βγήκα στο μπαλκόνι, να μυρίσω τη βροχή.
Μ’ αρέσει η βροχή, δε μου δημιουργεί θλίψη γιατί ο ουρανός μετά την βροχή μοιάζει για μένα πιο αισιόδοξος, συμβολίζοντας μια νέα αρχή. Το σκηνικό όμως απέναντι από το μπαλκόνι μου θλιβερό, καφέ και γκρι. Όμως εκεί πίσω από τον τοίχο ξεπροβάλει δειλά μια αμυγδαλιά.
Πραγματικά σε όλη αυτή την εικόνα, μόνο αυτό τραβάει το βλέμμα μου.
Γιατί η Άνοιξη δε ξέρει τίποτα από αυτά που συμβαίνουν και επιστρέφει. Τα λουλούδια θα συνεχίσουν να ανθίζουν. Και ο ήλιος θα λάμπει. Και ας μοιάζουν όλες οι μέρες ίδιες, ο ουρανός θα αποκτήσει χρώματα. Ευχαριστώ την αμυγδαλιά γιατί μου θύμισε την δύναμη της ζωής.
Στείλτε μας ό,τι πιο χαρούμενο και αισιόδοξο γύρω σας !!! »

Νο.2 – από την Ειρήνη Θανασούλη
«Το τελευταίο δίμηνο στη σχολή για εμένα και τους μικρούς και μεγάλους μου μαθητές ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό. Εν όψει του ταξιδιού που επρόκειτο να κάνω στη Ρωσία για εκπαιδευτικούς λόγους δουλέψαμε όλοι πολύ εντατικά. Όλοι εσείς μοιραστήκατε το όνειρό μου να μάθω κι άλλα ώστε στη συνέχεια να τα μοιραστούμε. Άλλοι μου ευχηθήκατε καλό ταξίδι, άλλοι καλή επιτυχία ή ακόμη και συγχαρητήρια. Οι συνθήκες και η καθημερινότητά μας όμως άλλαξαν ξαφνικά. Το ταξίδι μου τελικά θα αναβληθεί. Ωστόσο, δε θα ματαιωθεί. Πρόκειται για ένα όνειρο και τα όνειρα κάνουν καλό σε όλους, μικρούς και μεγάλους!
Τις τελευταίες μέρες αφού άφησα πίσω μου την αβεβαιότητα, την ελπίδα, την άρνηση, τη ματαίωση των προσδοκιών και πολλά άλλα συναισθήματα που είχα την ευκαιρία να βιώσω κατέληξα σε κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.
Η δουλειά μου είναι προέκταση της προσωπικότητας μου κι όχι ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μου ή κάτι που μου επιβλήθηκε κοινωνικά. Η δουλειά μου είναι η επιλογή μου να βρίσκομαι στην αίθουσα χορού, να μελετάω πριν φτάσω, να μοιράζομαι ό, τι νέο μαθαίνω. Η δουλειά μου είναι να θρέφω την προσωπική μου αγάπη για το χορό τόσο, ώστε να με ξεπερνάει και να απλώνεται έξω από εμένα. Να είμαι απαιτητική με τους μαθητές μου, να θέτω στόχους, να επιμένω, να κατανοώ, να δίνω χρόνο όταν χρειάζεται.
Και στο τέλος της ημέρας υπάρχει πάντα κάποιο παιδί που πασχίζει να καταφέρει κάτι μπροστά στον καθρέφτη της αίθουσας. Στροφές για τους μεγάλους, ανοίγματα που μας ζορίζουν (όμως εμείς μαθαίνουμε να τ’ αγαπάμε κι ας μοιάζει παράλογο), μια συνεχής, προσωπική εξερεύνηση για το καλύτερο.
Λοιπόν ναι, στο τέλος κάποιας μέρας από τις προηγούμενες το κατάλαβα. Μέσα από βίντεο που στείλατε κάποιοι από εσάς με τα παιδιά να συνεχίζουν να χορεύουν στο σπίτι, με την επικοινωνία με άλλους που μεταφέρετε τη θλίψη το παιδιών για το ξαφνικό μας διάλειμμα αλλά και με την ανάγκη των παιδιών να συνεχίσουν την εξάσκηση στο σπίτι τώρα ξέρω.
Υπάρχει μέσα μας μια ενέργεια θεμελιώδης που μας τρέφει και μας κινεί. Μια ενέργεια που μπορεί να ενώσει, να στηρίξει, να επικοινωνήσει, να μοιραστεί. Έχουμε ανάψει αυτή την εσωτερική φλόγα για το χορό. Έχει δημιουργηθεί ένα σταθερό έδαφος στη σχέση μας που επιτρέπει να καταφεύγουμε σε κάτι που αγαπάμε ακόμη και όταν οι συνθήκες αλλάζουν. Και τελικά μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για το χορό, την ίδια αγάπη για εξέλιξη, την επιμονή και υπομονή στα δικά μου «ξανά», «άλλη μια φορά» και στα συχνά «5,6,7,8». Όσο υπάρχει το όνειρο μέσα μας και είναι κοινό θα επιστρέφουμε στο χορό και θα αντλούμε δύναμη. Και κατά βάθος πιστεύω ότι θα επιστρέψουμε στην αίθουσα καλύτεροι, δυνατότεροι, πιο υπομονετικοί, πιο συνειδητοποιημένοι για τα σημαντικά πράγματα στη ζωή.
Προκειμένου να διατηρήσουμε την επαφή μας με το χορό αλλά και μεταξύ μας ζωντανή, απευθύνθηκα στην μαθήτρια της σχολής Αναστασία Αβραάμ, η οποία έφτιαξε τα παρακάτω σκίτσα για εμάς. Κατά σειρά πρόκειται για τους κλασικούς ρόλους από μπαλέτα:
• Kitri στο μπαλέτο Δον Κιχώτης
•Sugarplum fairy στον Καρυοθραύστη
• Giselle στο ομώνυμο μπαλέτο
Βήμα 1ο: Αναζητήστε βίντεο στο YouTube και γνωρίστε τους ρόλους
Βήμα 2ο: Τυπώστε τα (ή και όχι), χρωματίστε τα, βάλτε πούλιες, γκλίτερ (που ξέρω ότι αγαπάτε), φτερά, υφάσματα κι ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε και να αξιοποιήσετε.
Βήμα 3ο: Μοιραστείτε τα μαζί μας στο email της σχολής κι εμείς θα τα κοινοποιήσουμε και θα μοιραστούμε τα χρώματα!
Χορεύετε στο σπίτι, στο μυαλό, στην καρδιά στον ύπνο και στον ξύπνιο σας. Είστε στο μυαλό μου.»

Νο.3 – από τη Δώρα Μελά
« Επ! Να ‘μαι κι εγώ!! Και να ‘σαι κι εσύ… στον καναπέ, στο κρεβάτι σου, στο γραφείο σου να διαβάζεις αυτό το ποστ.
Έχεις βαρεθεί… το ξέρω! Σου λείπει ο χορός… Κι έμενα!
Νιώθεις ότι δεν την παλεύεις, καθώς οι ώρες περνούν βασανιστικά η μία μετά την άλλη…Σε καταλαβαίνω!
Αλλά έχω μια ιδέα για να φτιάξω τη διάθεση σου και να κάνω το σώμα σου και το μυαλό σου να πάρει τα πάνω του! Ας κάνουμε το σπίτι μας το καταλληλότερο μέρος για χορό!
Πως; Δες το βίντεο και ακολούθησε το challenge!
Κάθε χορογραφία που θα ανεβαίνει θα είναι φτιαγμένη για ένα και μοναδικό μέρος του σπιτιού. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να τη μάθεις και να ποστάρεις το δικό σου βίντεο,με την ίδια χορογραφία βάζοντας το hashtag #danceathomechallenge.
Μέχρι να χορέψουμε ξανά μαζί …ας χορέψουμε μαζί!!!
Ανυπομονώ να σας καμαρώσω!! Να είστε όλοι καλά!
Με αγάπη και χαμόγελο,
Δώρα »
music:Rock ‘n Roll(Part 1) – Gary Glitter

Νο.4 – από τη Γεωργία Στεφανουδάκη
« Μένοντας σπίτι σκέφτομαι όλους εσάς που χρωματίζουν τη μέρα μου. Μικρούς και μεγάλους, καθημερινούς ‘φίλους’ που μοιραζόμαστε αυτή τη γλυκιά αγάπη. Ψάχνοντας πως να αξιοποιήσω την μέρα μου δημιουργικά, άνοιξα έναν φάκελο που συνεχώς φουσκώνει τα τελευταία 2 χρόνια. Δεν έχει κάποιο τίτλο ή ετικέτα, απλά ένας φουσκωτός φάκελος. Είναι ένας θησαυρός που όταν τον ανοίγω χρωματίζεται η διάθεση μου.
Σήμερα εάν κάτι χρειαζόμαστε αυτό σίγουρα είναι χρώματα και θετικά συναισθήματα. Έτσι αποφάσισα να τον ανοίξω μαζί σας.
{…Μικρές, μεγάλες κόκκινες καρδιές τόσο εύκολα μοιρασμένες και τόσο αληθινές συμβολίζοντας αγάπη. Κίτρινοι ήλιοι γεμάτοι ενέργεια και χαμόγελα. Πράσινα δέντρα με όμορφα λουλούδια σε διάφορα χρώματα. Ζώα, πρίγκιπες, νεράιδες, όλα διαφορετικά και τόσο όμορφα. Όλα ζουν σε ένα παραμύθι που τελειώνει σίγουρα με ένα χαρούμενο τέλος…}
Όλα αυτά είναι οι ζωγραφιές σας και τα λογάκια σας, είναι αυτά τα οποία ανυπομονώ να μοιραστούμε ξανά.
Περιμένω λοιπόν, να μου στείλετε ότι εσείς θεωρείτε αισιόδοξο και όσες μέρες ήμαστε μακριά να έρθουμε λίγο πιο κοντά.
Και αργότερα να λέμε ‘ θυμάσαι τότε ‘ που ανταλλάσσαμε αισιοδοξία; »

Νο.5 – από την Αναστασία Ευθυμιάδου
« Στην αρχή το σώμα μου, το μυαλό μου, ολόκληρη η ύπαρξη μου ήταν μπερδεμένη. Γιατί δεν είμαι στη δουλειά, στη σχολή, στην αίθουσα, με τις μικρές μου μπαλαρίνες; Να μου φέρνουν ζωγραφιές, λουλούδια, χαμόγελα, να λέμε τα νέα μας, να αγκαλιαζόμαστε και να χορεύουμε μαζί. Ύστερα να έρχονται τα μεγαλύτερα παιδιά, να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα και να κλείσει η ημέρα με τις πιο μεγάλες μαθήτριες της σχολής, να τις βλέπω και να θυμάμαι τον εαυτό μου μαθήτρια στην ηλικία τους, με όλη αυτή την ανησυχία για αναζήτηση και μια προσπάθεια που δεν τελείωνε ποτέ.
Τώρα λοιπόν που πέρασαν κάποιες παραπάνω ημέρες που βρίσκομαι στο σπίτι, θα χορέψω, θα δω ταινίες και άλλα πολλά που θα έκανα ούτως ή άλλως όταν θα έμενα στο σπίτι.
Όλο αυτό που συμβαίνει λοιπόν για εμένα είναι μια συνειδητοποίηση του πόσο όμορφο είναι να έχεις φίλους που αγαπάς και νοιάζεσαι και σου λείπουν όταν δεν βρίσκεστε.
Μια υπενθύμιση, να γίνομαι πιο κοινωνική και να μην κλείνομαι τόσο στον εαυτό μου. Μια υπενθύμιση, μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μου και τον σκύλο μου.
Μια υπενθύμιση, για το πόσο όμορφη είναι η δουλειά που κάνω, κάτι που χαρακτηρίζει όλη μου τη ζωή και που σε λίγο καιρό θα μπορώ και πάλι να μπαίνω και να βγαίνω από την αίθουσα με ένα χαμόγελο που θα πηγάζει από την καρδιά μου για όλα τα παιδιά, τους συνεργάτες, τα όνειρα και τις ιδέες που δομούν αυτή τη σχολή. Και τέλος, μια υπενθύμιση πως όλα μπορούν να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Ακόμα κι αν οι πιο σκοτεινές ημέρες έχουν κάτι να μας μάθουν, ας μην περιμένουμε να μας ξανά στερηθεί κάτι για να το εκτιμήσουμε, για να το χαρούμε.
Για να κλείσω, ελπίζω να είστε όλοι καλά, ευχαριστώ που διαβάσατε τη σκέψη μου και σας αποχαιρετώ λέγοντάς σας αυτό το τελευταίο, ευχόμενη να σας δώσει αισιοδοξία και περισσότερη δύναμη..
..σκεφτείτε, αν θέλετε, πως είμαστε όλοι άστρα σε έναν βραδινό ουρανό, μακριά το ένα από το άλλο, μα όλοι ξεχωριστά λάμπουμε. Μακριά λοιπόν, το ένα από το άλλο, μα αν μας κοιτάξει κανείς από τη γη θα μας δει να λάμπουμε όλοι μαζί, πιο κοντά ο ένας στον άλλο από ποτέ. Θα μας δει όλους μαζί σαν περιμένουμε να έρθει η αυγή.
Με αγάπη,
Αναστασία »

Νο.6 – από το Δημήτρη Τσακίρη
« Ήλιος, ρυθμός και χρώματα αρκούν για να φτιάξει η διάθεση και η μέρα σου!
Όσα δε μπορείς να πεις με τις λέξεις, τα εκφράζει το σώμα.
Μπορώ να χορεύω όπου και όπως θέλω, έτσι λοιπόν μοιράζομαι αυτό το βίντεο μαζί σας και σας προ(σ)καλώ να το χορέψουμε παρέα!
Αναμένω τα δικά σας guys,
Δημήτρης »

Νο.7- από τον Κωστή Ταλέα
« Χαιρετώ την αγαπημένη παρέα της Indancestrial. Εύχομαι σε όλους θετική σκέψη και δημιουργική πράξη. Τα λέμε σύντομα μικροί break dance φίλοι μου. Σας αφήνω αυτό το στιχάκι εδώ:
I got my arms, got my hands
Got my fingers, got my legs
Got my feet, got my toes
Got my liver, got my blood
I’ve got life, I’ve got my freedom
I’ve got the life
I’ve got the life
And I’m gonna keep it
I’ve got the life
And nobody’s gonna take it away
I’ve got the life
-Nina Simone
Μέχρι να βρεθούμε πάλι χορεύουμε σπίτι,
Κωστής»

Νο.8 – από τη Μιλάντα Σαρικιαχίδου
« Θυμάσαι τότε που δε βιαζόσουν; Είμαι η Μιλάντα και αυτή ίσως είναι η μεγαλύτερη κουβέντα που κάνουμε μαζί γιατί απλά δε βιάζομαι.
Δεν αγχώνομαι καθώς σου μιλώ για το τηλέφωνο που δε σταματά να χτυπά ή για το αν θα μας διακόψει κάποιος ρωτώντας κάτι. Ακόμη μπορώ να εστιάσω σε σένα χωρίς να κοιτώ περιμετρικά τον χώρο για να ελέγξω ότι όλα βαίνουν καλώς και ναι μπορώ να ακολουθήσω με την ησυχία μου τους συλλογισμούς μου μέχρι να σου απαντήσω σωστά γιατί ούτε εσύ βιάζεσαι.
Είμαι εκείνη που γνωρίζω το όνομα σου μέσα σε όλους όσους εισέρχονται στην Σχολή Χορού, θυμάμαι το καθετί που με ρώτησες ή ζήτησες να ψάξω, είμαι εκείνη που θα ζητήσω ησυχία αλλά και θα προσπαθήσω να ελαφρύνω το μικρό σου καθώς σε περιμένει να έρθεις, είμαι εκείνη που του χαμογελώ πριν βγει στην σκηνή της παράστασης και η πρώτη που του λέω πόσο όμορφα χόρεψε καθώς μεταφερόμαστε στα παρασκήνια.
Θα βρίσκομαι και πάλι στην θέση μου όταν επιστρέψουμε όλοι υγιείς και τότε κάτι μου λέει ότι θα χαμογελάμε περισσότερο ενώ εσύ θα με ρωτάς κι εγώ θα σου απαντώ.
Μέχρι τότε άδραξε την ευκαιρία και γίνε ο κόσμος όλος για εσένα και το παιδί σου χωρίς να κοιτάς το ρολόι. Αφουγκράσου όλα όσα χάνεις όταν τρέχεις, παρακολούθησε σεμινάρια αυτοβελτίωσης, διάβασε, γίνε masterchef, blogger, animator και γιατί όχι.. γίνε παιδί.
Φιλικά

Νο.9 – από τον Μιχάλη Ποργιάζη
« Λαμβάνοντας υπόψη τα μέτρα ασφαλείας ό,τι και να συμβαίνει, όσο και αν μένουμε μέσα, εμείς χορεύουμε όσο περισσότερο μπορούμε, με πολλή θετική διάθεση και χιούμορ. Άντε να ξεσκουριάσουμε λίγο !
Ανυπομονώ να βρεθούμε και πάλι,
Μιχάλης »

Νο.10 – από τη Δώρα Μελά
« Θυμάσαι τότε που έπιασες τη σκούπα και άρχισες να χορεύεις και το πάτωμα έμοιαζε πιο καθαρό από ποτέ; Τότε που το σκουπόξυλο ήταν ο παρτενέρ σου; Και τότε που γλιστρούσες στο πάτωμα σαν να μην υπάρχει τριβή;
Τι, όχι;
Ίσως φταίει που δεν έχεις ακολουθήσει ακόμη το νέο #danceathomechallenge! Πιάσε τη σκούπα και ξεκίνα!
Πάντα με κέφι και αισιοδοξία,
Δώρα.
Music: E Go Betta – Dele Sosimi »

Νο.11- από τη Σάσα Γραμματίκη
« Και ενώ όλα κυλούσαν φυσιολογικά, προετοιμασία για τις βραδιές χορού, τους διαγωνισμούς και την παράσταση στο τέλος της χρονιάς, ζώντας την αγωνία των παιδιών, την αγωνία και τη συμπαράσταση των γονιών, την περιέργεια των μικρών παιδιών για την πρώτη τους παράσταση και τη δική μας τρέλα να είναι όλα τέλεια οργανωμένα…
Ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε…βρεθήκαμε όλοι στο σπίτι, να αντιμετωπίσουμε αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία.
Υπάρχουν όμως όλες αυτές οι όμορφες αναμνήσεις που μας βοηθούν να μένουμε σπίτι, αλλά να μένουμε δυνατοί.
Αναπολώ την επαφή μας, τα προσωπάκια των παιδιών, τα μαθήματα, τα κοκαλάκια, τις στέκες, τις ζωγραφιές.. κουβέντες με τους γονείς και χαμόγελα με τα μεγάλα παιδιά.
Για όλα αυτά και άλλα τόσα όμορφα, κάνουμε υπομονή και ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στις θέσεις μας. Μας έλειψαν οι μικρές καθημερινές μας στιγμές.
Ανυπομονώ να γεμίσουμε πάλι τη σχολή με γέλια, χαρούμενα νεύματα και μαθήματα με πολύ χορό!
Το γραφείο μπορεί να είναι άδειο αλλά πολύ σύντομα ελπίζουμε να είμαστε κοντά σας,
Σάσα»

Νο.12- από την Άννα-Σοφία Μπόγρη
«Γεια σε όλους! Ελπίζω αυτή η δημοσίευση να σας βρίσκει καλά και με ανεβασμένη τη διάθεση. Σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα που δε μπορούμε να κάνουμε ενώ θα θέλαμε, όμως από την άλλη υπάρχουν αρκετά που μπορούμε να κάνουμε και πριν δεν είχαμε το χρόνο ή δε τα είχαμε ανακαλύψει. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο με ιδέες για το πώς να περάσουμε τον επιπλέον ελεύθερο χρόνο που έχουμε. Εσείς τι έχετε ανακαλύψει;
Ξέρω ότι υπάρχουν μέρες ¨περίεργες¨ που απλά θέλουμε να τις περάσουμε χωρίς να κάνουμε τίποτα το δημιουργικό, κάτι που είναι πολύ φυσιολογικό. Αυτό όμως που θα ήθελα να σας υπενθυμίσω είναι πολύ απλά ότι ο χορός είναι πάντα εδώ για εμάς, όποτε τον έχουμε ανάγκη.
Επίσης είμαστε κι εμείς εδώ για εσάς. Μη σταματήσετε να μοιράζεστε σκέψεις, απορίες, ιδέες, εικόνες, βίντεο ή ό,τι άλλο θέλετε.
Μπορεί να μην φαίνεται καθαρά, όμως η άνοιξη είναι εδώ.
Ας την ανακαλύψουμε..!
Με αγάπη,
Άννα-Σοφία »

Νο.13- από την Ζινέτα Καμινή
«Θυμάσαι τότε που ήμασταν στην αίθουσα σε άλλους ρυθμούς από αυτούς που βιώνουμε σήμερα;
Πλησιάζουν αυτές οι μέρες που θα συναντηθούμε ξανά και ανυπομονώ! Έως τότε κρατήστε το κεφάλι ψηλά και σκεφτείτε πως ακόμη κι αν πρέπει να μείνουμε στο σπίτι, είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε οτιδήποτε θέλουμε, ελεύθεροι να δημιουργήσουμε, να ακούσουμε τις ανάγκες μας, τα θέλω μας και να νιώσουμε τον εαυτό μας.
Ο χορός για εμάς είναι ελευθερία. Ελευθερία να εκφραστούμε με κάθε τρόπο. Να προσέχουμε τους εαυτούς μας ψυχικά και σωματικά… τα λέμε σύντομα,
Ζινέτα»

Νο.14- από την Αργυρώ Κοντογιάννη
« Αυτές τις μέρες ο καθένας από εμάς βιώνει με τον τρόπο του αυτήν την πρωτόγνωρη, περίεργη μα και δύσκολη καθημερινότητα.
Στιγμές όπως μία βόλτα με φίλους, ένα μάθημα χορού ή γυμναστικής, γέλια και συζήτηση με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, φαντάζουν τώρα τόσο μακρινές…
Τόσο μακρινές όσο οι προορισμοί στα καρτ ποστάλ που είχαν κάποτε οι γονείς μας και που βρίσκαμε στα συρτάρια εδώ και εκεί…θυμάστε;
Καρτ ποστάλ από αληθινούς ή ονειρικούς προορισμούς…
Καρτ ποστάλ γεμάτα αναμνήσεις που είτε υπήρξαν είτε θέλουμε να τις δημιουργήσουμε…
Γεμάτα όνειρα.. Για ένα ταξίδι που τόσο θέλουμε να κάνουμε, για έναν χορό που τόσο θέλουμε να χορέψουμε, για μία απλή βόλτα!
Ας γίνει αυτή η βόλτα με τους φίλους, αυτή η κουβέντα και τα ξέγνοιαστα γέλια μας,αυτό το μάθημα χορού, το δικό μας καρτ ποστάλ. Αυτό που θα μας βοηθήσει να ονειρευτούμε.
Αυτό που θα βλέπουμε και θα λέμε: “εκεί θέλω να πάω”, “αυτό θέλω να κάνω”.
Γιατί πάντα υπάρχει μετά.
Εμείς το χτίζουμε και το δημιουργούμε όπως και κάθε ταξίδι μας. Φτιάξτε το δικό σας καρτ ποστάλ και ονειρευτείτε μέσα από αυτό.
Με όσα ανυπομονείτε να ξανακάνετε, με όσους σας έλειψαν και περιμένετε τόσο να ξαναδείτε, με μέρη στα οποία θέλετε να επισκεφτείτε!
Με τι εικόνες επιλέγετε να το γεμίσετε;;;
Και να θυμάστε… ο ρεαλισμός έχει ανάγκη την αισιοδοξία..
Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξα ρεαλιστές!
“Θυμάσαι τότε που έφτιαξα το δικό μου καρτ ποστάλ;;;😉😉”
Θα τα πούμε σύντομα από κοντά!