Αρχικά θέλω να σας ρωτήσω τη δική σας σχέση με τον χορό, εσείς γιατί ξεκινήσατε να χορεύετε;

Γιατί ανοίγεις πληγές; Το περιβάλλον που μεγάλωσα έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Μεγάλωσα μέσα σε μια σκηνή θεάτρου είτε σε παράσταση είτε σε πρόβες και αυτό με επηρέασε πάρα πολύ από μικρό παιδί. Ακόμη, με επηρέασε πάρα πολύ που αναγνώριζαν τον πάτερα μου στον δρόμο. Το μεγάλο κλικ βέβαια έγινε όταν ο πατέρας μου με ανέβασε πάνω στην σκηνή την ώρα που ο κόσμος χειροκροτούσε. Κοκάλωσα. Ένιωσα σαν να είμαι στο κενό. Από εκείνο το δευτερόλεπτο είπα τελείωσε, αυτό θα κάνω.

Πως θα περιγράφατε αυτό που σας δίνει ο χορός, ή το τι είναι ο χορός για εσάς;

Τι είναι ο χορός για μένα…  Δεν ξέρω πως να το απαντήσω… Τρόπος διαφυγής θα έλεγα. Από τα τετριμμένα από την καθημερινότητα, από όλο αυτό που ζούμε. Έχουν υπάρξει φορές που έχω χορέψει κι έχω νιώσει σαν κάτι να με πήγαινε σε μια άλλη πραγματικότητα. Για να το περιγράψω μπορώ να πω πως με κάποιον τρόπο εκείνη τη στιγμή που βρίσκεσαι στη σκηνή εναρμονίζεται η δική σου ενέργεια με την ενέργεια του κοινού. Αυτό μου έχει συμβεί πολύ λίγες φορές. Για να φτάσεις, βέβαια, σε αυτό το επίπεδο, έστω να το προσπαθήσεις, θα πρέπει να περάσεις από το τυπικό κομμάτι που είναι το τεχνικό, το καθημερινό, το βάσανο από το πρωί μέχρι το βράδυ… του οποίου βέβαια η όλη διαδικασία του είναι, επίσης, μαγική. Προσπαθείς όλο και πιο πολύ χωρίς να γνωρίζεις ποιο θα είναι το τέλος και το μέχρι που μπορείς να φθάσεις.

Αν μπορούσατε να ξεχωρίσετε τις πιο σπουδαίες στιγμές στην καριέρα σας ποιες θα λέγατε πως είναι;

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι όταν χόρεψα στο Ευρωπαϊκό μπαλέτο το 1990. Θυμάμαι ένιωσα πάρα πολύ όμορφα γιατί ένιωθα πως κάτι έχω καταφέρει.
Άλλη μία στιγμή είναι σε μια ακρόαση που έγινε στο Παρίσι για το μιούζικαλ “Cats” από τους 1500 χορευτές στο σύνολο επιλέχθηκα μέσα στους καλύτερους και ήμουν ο μόνος που δεν τραγουδούσε, δεν έκανε κλακέτες και δεν έκανε ακροβατικά και αυτός ήταν ο λόγος που ξεκίνησα από εκείνη τη στιγμή να κάνω και όλα τ’ άλλα.
Το τρίτο ήταν αυτό που ανέφερα για την τηλεόραση, το τραγουδιστικό show όπου εξέθεσα τον εαυτό μου και σε κάτι άλλο που δεν ήταν ο χορός. Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο αλλά τελικά αν δεν ρισκάρεις υπερβολικά δεν θα κερδίσεις ποτέ.

Αναφέρεστε στο “show must go on” ;

Ναι. Αυτή η παρουσίαση υπερείχε σε δόσιμο ψυχικό.

Γενικά έχετε πει πως έχετε ξεκινήσει μεγάλος χορό. Τι πιστεύετε ότι πρέπει να ανακαλύψει κάποιος μέσα του για να ξεπεράσει τα ψυχολογικά εμπόδια που συναντά;

Πρέπει να έχει ένα κίνητρο. Χωρίς κίνητρο δεν γίνεται τίποτα. Όλοι μας ψάχνουμε την επιβεβαίωση κάπου, κάποιος να μας πει μια καλή κουβέντα για να ξέρουμε ότι αξίζουμε, οπότε και να συνεχίσουμε. Από την άλλη, όμως, μόνο εάν εσύ έχεις πολύ δυνατό κίνητρο ότι και να συμβεί εσύ θα θέλεις να συνεχίσεις, γιατί αλλιώς το 99% θα σταματήσει δεν υπάρχει περίπτωση. Είναι πολύ δύσκολη αυτή η καθημερινή αναμέτρηση με τον εαυτό σου. Θέλει τρομερή ψυχική δύναμη όχι σωματική, αλλά ψυχική. Και όσο πιο μεγάλος είσαι τόσο πιο δύσκολο είναι να κουμαντάρεις το σώμα γιατί ήδη έχει διαμορφωθεί και αυτή είναι η μόνη διαφορά με το όταν είσαι νέος.

Εσείς πως την βιώσατε αυτή την διαδικασία;

Τραγικά. Ήμουν 17 και ξεκίνησα μάθημα όπου το πρώτο τμήμα που μπήκα ήταν με τα επτάχρονα. Να σου πω ένα παράδειγμα, την ώρα που κάναμε μάθημα ένα παιδάκι κατουρήθηκε επάνω του. Καταλαβαίνεις το σοκ που έπαθα εγώ. Ήμουν με τα παιδάκια που κάνανε πράγματα προπαρασκευαστικού επιπέδου. Ήταν βέβαια λογικό, γιατί από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω. Κι ευτυχώς συνέχισα.

Μεγαλώσατε σε ένα περιβάλλον όπου ένας άντρας σας έδωσε το κίνητρο για το χορό. Εσείς, όμως, πως το βιώσατε όλο αυτό στην προσωπική σας πορεία;

Όπως και τα άλλα αγοράκια που ήταν μαζί μου στην σχολή. Δεν νομίζω πως υπάρχει άντρας χορευτής που να μην έχει δεχτεί bulling γι’ αυτό που κάνει. Το θέμα είναι πόσο δυνατός είσαι μέσα σου και πόσο μπορείς εσύ να αποκρούεις την κάθε επίθεση που δέχεσαι. Γιατί αν στην επίθεση, απαντήσεις με επίθεση, δεν θα την βγάλεις καθαρή. Πρέπει να μάθεις να ελίσσεσαι.

Υπάρχει κάποιο όραμα χορευτικό που έχετε και δεν καταφέρατε να υλοποιήσετε για κάποιο λόγο;

Θέλω να ξανά χορέψω. Θέλω να πατήσω πάνω στην σκηνή ως χορευτής. Ίσως να με χορογραφήσουν και άλλοι να μην χορογραφήσω εγώ τον εαυτό μου. Το θέλω, το νιώθω ότι το έχω ανάγκη. Αυτά τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Είναι όπως το είπα, είναι σαν κάποιος να σε πετάει στο κενό. Είσαι μόνος σου, δεν μπορείς να κρυφτείς από κανέναν. Είσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια.

Σε σχέση με τον χορό στην Ελλάδα. Πώς βλέπετε ότι αντιμετωπίζει ο κόσμος στην Ελλάδα τον χορό; Και ποιο βλέπετε να είναι το μέλλον του;

Σίγουρα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Έχουν καλυτερέψει. Ο χορός έχει μπει σε κάθε σπίτι. Αυτό το βλέπεις από πόσες σχολές έχουν ανοίξει, πόσα παιδιά κάνουν χορό είτε για επαγγελματικό είτε για ερασιτεχνικό λόγο. Γενικότερα, και καλλιτεχνικά πιστεύω ότι γίνονται όσες προσπάθειες θα μπορούσαν να γίνουν. Το θέμα είναι ότι προοδεύουμε ίσως με πολύ αργούς ρυθμούς. Εμείς είμαστε στο επίπεδο όπου στο εξωτερικό μια χώρα ας πούμε όπως η Γαλλία, η Γερμανία ή στην Αμερική ήταν πολλά χρόνια πριν. Είμαστε λίγο πίσω σε κάποια πράγματα αλλά είναι θέμα και συγκυριών για να αναπτυχθεί κάτι και να έχει άνθιση σε μια χώρα.  Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να γίνει αυτό το κλικ, κάποιος να δώσει την ώθηση έτσι ώστε κάποιος να πάει να δει μια παράσταση χορού. Αυτό το λέω για να μπορέσουν επιτέλους τα παιδιά που ασχολούνται με τον χορό, να ζουν από αυτόν. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα. Κανένας χορευτής δεν ζει από το επάγγελμα του. Θα πρέπει να κάνεις άλλα πράγματα για να ζήσεις όπως το να διδάξεις ή να κάνεις οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα εκτός από χορό.

Πως θα ενθαρρύνατε τους γονείς, έτσι ώστε να επενδύσουν στην χορευτική παιδεία των παιδιών τους;

Είναι δυο τα πολύ όμορφα πράγματα που μπορεί να πάρει ένα παιδάκι χορεύοντας.
Καταρχάς κοινωνικοποιείται, συναναστρέφεται με άλλα παιδάκια. Δεύτερον αρχίζει και εκφράζεται, είναι πράγμα πολύ σημαντικό να μην μείνει κλειστό στον εαυτό του, αλλά να εκφράζει τα συναισθήματα του. Γυμνάζει το σώμα του και όχι απλώς το γυμνάζει μυικά αλλά μπορεί να έχει άλλη επαφή με το ίδιο σώμα του. Όχι απλώς να το κουβαλάει μια ζωή αλλά να αρχίσει να καταλαβαίνει κάποια πράγματα, και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Στους νέους  χορευτές που είναι στην εφηβεία και έχουν επιλέξει με όποιο τίμημα να ακολουθήσουν την τέχνη του χορού. Τι έχετε να τους πείτε;

Η αγάπη για κάτι φαίνεται πρώτα στις μεγάλες δυσκολίες. Ο χορός απαιτεί ουσιαστική αγάπη. Μονό αυτή μπορεί να τον βοηθήσει γιατί είναι τόσο δύσκολο να δέχεσαι συνέχεια επιθέσεις, πολλών ειδών. Οπότε θα πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να ανταπεξέλθεις και να συνεχίζεις με το κεφάλι σκυφτό και να περνάν οι κάθε μπόρες ή βροντές και εσύ να είσαι εκεί σκυμμένος εργάτης και να δουλεύεις, να δουλεύεις και να δουλεύεις. Όποιος ασχοληθεί με τον χορό δεν υπάρχει περίπτωση να μην απογοητευθεί, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κλάψει. Ίσως δεν υπάρχει περίπτωση να μην κλαίει κάθε μέρα. Ναι δεν γίνεται, έτσι είναι από τη φύση του. Έχω κλάψει πολλές φορές και σε μάθημα μέσα. Όταν εγώ πήγα στην Αμερική και μπήκα στο μάθημα με χορευτές που μόνοι τους στηθήκαν στην μπάρα άρχισα και έκλαιγα πριν καν ξεκινήσει το μάθημα. Οπότε καταλαβαίνεις την τεράστια διαφορά. Κανένας δεν μπορεί να σε πιάσει από το χεράκι. Είσαι μόνος σου εσύ και ο εαυτός σου. Το μόνο που σε κρατάει όρθιο είναι η αγάπη σου για το χορό.

Ποια είναι τα κριτήρια για να επιλέξει κάποιος μια σχολή χορού;

Είναι πολύ δύσκολη επιλογή. Καταρχάς πρέπει να είναι τυχερός. Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Θα πρέπει να είναι τυχερός στη σχολή που θα πάει, από τον άνθρωπο που θα βρει στην ρεσεψιόν μέχρι τον άνθρωπο που θα υποδεχθεί μέσα στο μάθημα το παιδί του. Είναι απαραίτητο αυτός που διδάσκει να έχει γνώσεις. Πως μπορώ εγώ να κρίνω έναν δάσκαλο χορού αν κάνει καλά τη δουλειά του θα ρωτήσει κάποιος γονέας. Ο πρώτος τρόπος είναι να τον ρωτήσεις εάν έχει δίπλωμα που είναι αναγνωρισμένο από το κράτος. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Επειδή κανένας δε το ξέρει αυτό, κανένας δεν ρωτάει. Αλλά η σωστή και ολοκληρωμένη εκπαίδευση παίζει τεράστιο ρόλο.

Σχετικά με τις Σχολές Χορού Indancestrial, τι διαφορετικό πιστεύετε ότι παρέχουν όσον αφορά την εκπαίδευση. Για ποιο λόγο να τις επιλέξει κάποιος;

Το πιο βασικό στοιχείο για μένα είναι ότι υπάρχει ουσιαστική αγάπη για το αντικείμενο. Αγάπη και γνώση. Γιατί μπορεί να αγαπάς κάτι αληθινά αλλά να μην το γνωρίζεις. Ο τρόπος αντιμετώπισης της εκπαίδευσης του χορού με βρίσκει σύμφωνο 100% γι’ αυτό είμαι κιόλας μέρος των Σχολών. Γνωρίζοντας κάποιος το έργο των Σχολών Χορού Indancestrial αντιλαμβάνεται ότι το κύριο στοιχείο δεν είναι το οικονομικό αλλά το πως η χορευτική παιδεία θα ανέβει περισσότερο. Δεν επιζητείται το να βγουν επαγγελματίες χορευτές, όσο το να δοθεί η σωστή βάση πάνω στον χορό και να αναγνωριστεί η αξία του. Τώρα εάν ένα παιδάκι θέλει να συνεχίσει ή όχι, θα το δείξει ο χρόνος και κατά πόσο το ίδιο το παιδάκι νιώθει καλά μέσα από το χορό.

Ο Κοσμάς Μεταξόπουλος γιος του Φώτη Μεταξόπουλου επίσης χορευτής βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για μερικές μέρες με την παράσταση “Αναζητώντας τον Αττίκ” με πρωταγωνιστές τους Α. Καφετζόπουλο, Ζ. Σαπουντζάκη και Α. Σακελλαρίου.

Πως ανταποκρίθηκε το κοινό της Θεσσαλονίκης στην παράσταση;

Ήταν ένα πραγματικά θερμό κοινό. Θα έλεγα αποθεωτικό. Οι γνώριμες μουσικές και η νοσταλγική αίσθηση της παράστασης την έκαναν πολύ αγαπητή γενικότερα στο κοινό. Το κοινό της Θεσσαλονίκης μπορεί να θεωρηθεί το πιο εκδηλωτικό έως τώρα σε αυτό φυσικά συνέβαλε και η σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου. Κατάφερε να δημιουργήσει μία ιστορία μέσα από τη ζωή και τις μουσικές ενός σημαντικού καλλιτέχνη όπως ο Αττίκ. Έδεσε τα τραγούδια με την πλοκή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και κατάφερε να ενώσει αρμονικά όλο το θίασο με αποτέλεσμα να συνυπάρχουν ταυτόχρονα όλοι επάνω στη σκηνή.

Πως θα περιέγραφες τον Πάνο Μεταξόπουλο μέσα από μία πιο οικεία – οικογενειακή ματιά;

Ο Πάνος είναι ένας άνθρωπος που τον χαρακτηρίζει η ευθύτητα. Είναι ειλικρινής και αυθεντικός. Αυτό που παρακολουθεί ο κόσμος στην τηλεόραση ή μέσα από τις συνεντεύξεις του, είναι ακριβώς αυτό που είναι και στην πραγματικότητα. Είναι πολύ επικοινωνιακός με τον κόσμο κι αυτό είναι ένα γνώρισμα που έχει “πάρει” από τον πατέρα μας. Σχεδόν θα μπορούσα να πω πως είναι το ίδιο αγαπητοί στο κοινό. Τον θαυμάζω πολύ και χαίρομαι γι’ αυτόν. Η γνώμη του είναι σημαντική για μένα και την επιζητώ σε καθετί επαγγελματικό γιατί γνωρίζω ότι θα ακούσω την αλήθεια. Είναι αυστηρός στην κριτική του αλλά πολύ δίκαιος και πάντα εύστοχος. Ξέρει τι να παρατηρήσει. Καλλιτεχνικά, επίσης, θα μπορούσα να πω πως έχουμε τις ίδιες καλλιτεχνικές επιρροές και μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τον κλασικό χορό και το μιούζικαλ.