Το παρόν κείμενο έχει δημιουργηθεί με μοναδικό σκοπό να αναδείξει την τέχνη του χορού και πώς αυτή σχετίζεται με την τέχνη της ζωγραφικής. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται σε αυτό το άρθρο δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση πνευματική ιδιοκτησία των Σχολών χορού Indancestrial.
Στόχος των Σχολών Χορού Indancestrial είναι η ανάδειξη της δουλειάς τους και πώς αυτή σχετίζεται με τον χορό.
This text has been created in order to feature the art of dance related to the art of painting.
The photos published in this article are by no means intellectual property of Indancestrial dance schools.
Copyright belongs to the creators.
Από τον 19ο αιώνα που υπήρχε μια μεγάλη απόσταση μεταξύ του χορού και ζωγραφικής, περνάμε στον 20ο αιώνα όπου η σχέση αυτή αλλάζει και οι χορευτές αποτελούν αντικείμενο ζωγραφικής. Είναι αρκετοί οι ζωγράφοι που προσπάθησαν να συνδέσουν τις δύο αυτές τέχνες και επιλέξαμε τους παρακάτω:
1. Pablo Picasso
“Οι τρεις Χορευτές” (1925)
Είναι ένας πολυδιάστατος, πληροφοριακά περίπλοκος πίνακας ζωγραφικής και από τα πιο ανησυχητικά έργα που έχει δημιουργήσει ποτέ. Ξεκίνησε ως μια ρεαλιστική εκπροσώπηση των χορευτών μπαλέτου, όμως άλλαξε χαρακτήρα και “καταστράφηκε” από τις προσωπικές αναμνήσεις του Πικάσο.
2. Edgar Degas
“Dance class at the Opera” (1872)
Ένα από τα πιο διάσημα έργα του Εdgar Degas. Επισκεπτόταν συχνά την Όπερα του Παρισιού, αναζητώντας εικόνες για μελλοντικούς πίνακες ζωγραφικής. Οι Μπαλαρίνες είναι το πιο κοινό θέμα στους πίνακες του. Από την μία πλευρά ο καλλιτέχνης συναρπάζεται με το μπαλέτο και από τις εικόνες που δημιουργούνται στη σκηνή και από την άλλη αντιμετωπίζει με ειρωνεία τις ηρωίδες των έργων του. Ο ζωγράφος είδε το μπαλέτο από μία εντελώς νέα άποψη.
3. Henri Matisse
“Dance” (1910)
Ο πίνακας αυτός, με τις πέντε, έντονες κόκκινες φιγούρες αντανακλά την αρχική γοητεία του Matisse για την πρωτόγονη τέχνη. Απεικονίζει ένα γλέντι και μια απαράμιλλη έκφραση χαράς καθώς ο πίνακας αυτός συνδέεται συχνά με το “Χορός των Νεαρών Κοριτσιών” από το διάσημο μουσικό έργο του Ιγκόρ Στραβίνσκι, “Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης”.
Η σύνθεση λοιπόν, των χορευτικών στοιχείων αναγνωρίζεται συνήθως ως «βασικό σημείο της καριέρας του Matisse και στην ανάπτυξη της σύγχρονης ζωγραφικής».
4. Salvador Dali
“Dance” (1944)
Τα μπαλέτα και ο χορός είναι ένα μοτίβο που συχνά συναντάται στην ζωγραφική του. Ο χορός ήταν ιδιαίτερα σημαντικός για το έργο και τη ζωή του, αφού δημιούργησε και συνείσφερε σε σενάρια, κοστούμια και σχέδια σε διάφορα μπαλέτα. Η γοητεία που του ασκεί το μπαλέτο επηρέασε αναμφίβολα μεγάλο μέρος του έργου του.
«Για το μπαλέτο, ο Νταλί εννοούσε την παραγγελία κινούμενων σωμάτων σε σχέση με τους κοσμικούς νόμους που διέπουν τα ουράνια σώματα», με άλλα λόγια, ήταν μια αναπαράσταση του κόσμου όπως θα έπρεπε.
5. Pierre-Auguste Renoir
“Dance at Bougival” (1883)
Το έργο απεικονίζει δύο από τους φίλους του Renoir. Η αίσθηση ταυτότητας του με τη σκηνή είναι ολόψυχη και άμεση. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που αγαπούσε, των οποίων απλές χαρές μοιράστηκε ακούραστα και χωρίς κριτική. Σε μια ατμόσφαιρα υπαίθριας γιορτής, οι δυο αυτές φιγούρες ενώνονται στο πνεύμα του χορού.
6. Marc Chagall
“The Dance and the Circus” (1950)
Ο Chagal αγάπησε τόσο το θέατρο και το χορό όσο και το τσίρκο. Την εποχή εκείνη, συμμετείχε σε διάφορες θεατρικές παραγωγές και είχε σχεδιάσει σκηνικά και κοστούμια τόσο για το μπαλέτο όσο και για την όπερα. Αργότερα, του ανατέθηκε να ζωγραφίσει τοιχογραφίες για να διακοσμήσει την Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης.
7. Henri de Toulouse-Lautrec
“Jane Avril” (1893)
Οι γραφικές αφίσες του Lautrec για καλλιτέχνες όπως η Jane Avril ή αίθουσες χορού, όπως το Moulin Rouge, ενσαρκώνουν το γεμάτο ζωντάνια πνεύμα της νυχτερινής ζωής στο Παρίσι. Η Avril, διάσημη χορεύτρια και δια βίου φίλη του καλλιτέχνη, ανέθεσε να διαφημίσει την παράσταση του καμπαρέ στο Jardin de Paris το 1893. Η κλωτσιά του ποδιού “Cancan”, είναι μία από τις χαρακτιρηστικές κινήσεις του χορού. Με το έργο αυτό αυξήθηκε η δημοτικότητα του χορού “Cancan” και η Avril κατέκτησε τον κόσμο της ψυχαγωγίας.
Αργότερα οι πρωτοπόροι χορευτές στην προσπάθεια τους να εκδηλώσουν την αλήθεια της ζωής τους μέσα από το κίνημα “Από την αρχή δεν έχω κάνει τίποτα παρά να χορέψω τη ζωή μου” βρίσκουν σύμμαχο την εικαστική τέχνη φωτίζοντας μαζί το δρόμο για τη νεωτερικότητα.
Τέλος, μέσα από όλα τα καλλιτεχνικά ρεύματα που αλλάζουν και εξελίσσονται, παρατηρούμε το χορό και την εικαστική τέχνη να αλληλοεπηρεάζονται.
